Kumsal diyorum, gözünün alabildiğine uzanan bir kumsal olsa
şimdi üzerinde oturduğum. Seyretsem denizi, dalgaları… O zaman bu kadar öfkeyle
dövmezdi dalgalar betondan duvarları, usulca vururlardı kıyıya, köpük köpük…
İşte o zaman dokunabilirdik birbirimize. Su istediği kadar soğuk olabilirdi,
umursamazdım. Rüzgar istediği kadar sert vurabilirdi yüzüme, gülümserdim. Ben
de öfkeliydim sonuçta. O pis, beton
duvarları yıkmak için yardım bekliyordum belki de. Saatlerce oturup düşünmek
isterdim orada. Hayır hayır bu saçma bankta, denizin daha da öfkelenip kendini
duvarlara vurduğu bu yerde değil! Aklımdaki sahilde olmak istiyorum. Yanımda
biri olmasa da olur, dalgalar beni alıp götürse de olur. Ama yine de en dibe
sürüklenirken elimden tutmak için yetişebilir mi dersin?
Biraz deniz havası iyi gelmez miydi her şeye...
db
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder