Uzaklıklar mı beni bu kadar kıran, yoksa
gitgide yakınlaştığını zannederken uzaklaşmak mı? Ellerimden kayıp giderken
kalbim ona doğru, yanlış olduğunu bile bile, canının acıyacağını bile bile dur
diyemedim olup bitene...
Hayaller...
Hayallermiş! Olmayacaklarını bilmene
rağmen kurulan hayallerin tek etkisi olur, acı. Başka bir şey değil. Zor gelir
çünkü! Öfkelenirsin boşu boşuna, üzersin kendini. İstersin çok istersin de
ufacık bir umut bırakırsın hep kapanan kapının kenarına, kapatmazsın inatla.
Kapı kapanınca da acımaz kırar o umudunu…
Yapacağın hiçbir şey yoktur işte o an.
Karşındakine mi kızacaksın? Onun suçu
ne?
Kendine mi? İstemek mi suçtu, umut etmek
mi, isyan etmek mi? Her isyanında bir kez daha acımadı mı canın? Sus otur
demesiydi belki de hayatın bu sana.
Bekle, bekle daha iyisi olacaktır.
Ama olmadı dimi?
Özledin, ağladın, hırçınlaştın, daha çok
daha çok istedin. Kopma anında oldu her şey. Düzgünce gitmesine izin verilmedi
hiçbir şeyin. Alıştıkça mesafeler büyüdü, daha çok istedikçe zaman sınırları
zorladı.
Sonuç?
Merakla bekliyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder