"Hissetmeden yaşam mı olur, saçmalama" demişti biri, ama kimdi hatırlayamıyorum. Uzakta kalmış olsagerek, sesi bir uğultu kulaklarımda, yüzü belli belirsiz gözlerimde... Hissetmemek isterdim dedim inatla ona, ama o sadece acı ve mutlulukla sınırlandırdı sanırım sözlerimi. Oysa ki o acınası halimi, o en derinden gelen yalnızlığımı, içimi kavuran ateşi ve birden üstüme düşen buz kütlelerinin kesiciliğini hissetmek istemiyordum belki de sadece. İncinmiş, kırılmış ruhumun çığlıklarıyla gururumun gözyaşlarıydı saklamak istediğim...
Acı olmazsa mutluluğu nereden bilir, nasıl hissederiz? Onlar olmazsa olmazlarımız da, o en kalabalıktaki kalakalmışlık yok mu, gülümserken içinde kopan fırtınalar yok mu... Ah işte onlar öldürüyor beni! Ruhum alıyor başını gidiyor uzaklara, uykusuz beklediğim gecelerde kim bilir nerelerde...
Hissetmemek isterdim... Ruhumun içimden kopup kaçışlarını, her defasında yenilmiş geri dönüşlerini bilmemek isterdim...
Ama nerede en içimi görecek göz sende! Kendi doğrularınla, inadınla karşımda durup dikilmekten başka ne yaparsın ki sen? Dinler misin sessiz isyanımı, görür müsün kahkahalarımın ardındaki çığlıklarımı?
Aslında en iyi sen bilirsin bunları, en rahat sen anlarsın beni ama işine gelmiyor değil mi? Kabul etmezsin yaptıklarını, düzeltmek için yapılacak tek bir şey kalmamıştır çünkü... Gidersin...
Bir kez daha yarım kalırım ama daha bir güçlenirim!
Belki de bunu bildiğindendir için rahat gitmen...
En iyisi de bu değil mi zaten, boşversene...
Hoşçakal demenin vakti yakın bize...
Sessiz, bir bakışla...
db
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder